Odporność psychiczna personelu medycznego jest niezbędna do skutecznego radzenia sobie z trudnościami, stresem i presją. Personel, który potrafi zarządzać swoimi emocjami i stresem, jest bardziej efektywny, mniej narażony na wypalenie zawodowe oraz lepiej przygotowany do udzielania wsparcia pacjentom i ich rodzinom.

Regularne szkolenia i warsztaty z zakresu zarządzania stresem, technik relaksacyjnych oraz radzenia sobie z trudnymi emocjami są kluczowe. Szkolenia te mogą obejmować zarówno teoretyczne aspekty zarządzania stresem, jak i praktyczne ćwiczenia, takie jak techniki oddechowe, medytacja
i mindfulness. Celem jest wyposażenie pracowników w narzędzia, które mogą wykorzystać
w codziennej pracy, aby zmniejszyć obciążenie psychiczne.

Superwizje oraz grupy wsparcia stanowią istotne elementy wzmocnienia odporności psychicznej personelu. Regularne spotkania z psychologiem, terapeutą, coachem lub szkoleniowcem pozwalają pracownikom dzielić się swoimi doświadczeniami, uzyskiwać wsparcie emocjonalne oraz refleksję nad własnymi reakcjami emocjonalnymi. Praca w grupach, pod okiem dobrego moderatora, umożliwia wymianę doświadczeń i budowanie sieci wsparcia wewnątrz zespołu, co jest kluczowe dla radzenia sobie z obciążeniami zawodowymi.

Personel medyczny powinien być zachęcany do dbania o swoje zdrowie psychiczne poprzez praktyki takie jak medytacja, mindfulness czy prowadzenie dziennika emocji. Regularna autorefleksja pomaga zrozumieć własne reakcje emocjonalne i znaleźć sposoby na radzenie sobie z trudnymi sytuacjami. Praktyki te pozwalają na lepsze zarządzanie emocjami i stresami związanymi z pracą w hospicjum.

Rozgraniczenie wrażliwości od empatii jest kluczowym aspektem pracy w hospicjum. Wrażliwość odnosi się do zdolności odczuwania emocji innych osób, co może prowadzić do nadmiernego angażowania się emocjonalnie i wypalenia zawodowego. Z kolei empatia polega na umiejętności rozumienia uczuć innych osób bez nadmiernego angażowania się emocjonalnie, co umożliwia skuteczniejsze wsparcie pacjentów. Pytanie brzmi czy rekrutacja do pracy sprawdza kandydata pod kątem kluczowej kwestii w pracy w miejscu gdzie najważniejszy jest ten który ma odejść w warunkach najbardziej empatycznych jakie można sobie wyobrazić dla konkretnego człowieka? Indywidualizacja podejścia możliwa jest tylko wówczas kiedy personel posiada umiejętność nazywaną EMPATIĄ, której można się wyuczyć, wyćwiczyć ją jeśli się jaj nie rozumie aby praca w hospicjum była profesjonalna.

Personel empatyczny i odporny psychicznie jest w stanie zapewnić pacjentom wysokiej jakości opiekę. Pracownicy wówczas potrafią skutecznie zarządzać swoimi emocjami, co pozwala im na utrzymanie profesjonalnego dystansu i jednocześnie okazanie empatii komunikowane we właściwy sposób. Pacjenci i ich rodziny czują się zrozumiani i wspierani, co pozytywnie wpływa na ich komfort psychiczny i fizyczny. Personel odporny psychicznie jest mniej narażony na wypalenie zawodowe, co przekłada się na większą stabilność i ciągłość opieki.

W przeciwieństwie do tego, personel wrażliwy i nieodporny psychicznie może mieć trudności w radzeniu sobie z emocjonalnymi wymaganiami pracy w hospicjum. Nadmierne angażowanie się emocjonalnie może prowadzić do wypalenia zawodowego, co negatywnie wpływa na jakość opieki nad pacjentami. Taki personel może mieć trudności z utrzymaniem profesjonalnego dystansu, co może skutkować większym stresem i obciążeniem emocjonalnym zarówno dla siebie, jak i dla pacjentów oraz pozostałych członków personelu pracującego w hospicjum. Pacjenci mogą odczuwać brak stabilności, zrozumienia ich sytuacji i profesjonalizmu w opiece, co negatywnie wpływa na ich samopoczucie i jakość życia.

Rozwój odporności psychicznej personelu medycznego pracującego w hospicjum jest kluczowy dla zapewnienia wysokiej jakości opieki pacjentom oraz utrzymania zdrowia psychicznego pracowników oraz rodzin pacjentów. Inwestowanie w szkolenia, superwizje, grupy wsparcia oraz praktyki samopomocy przynosi korzyści wszystkim osobom zaangażowanym w ten proces. Personel empatyczny i odporny psychicznie jest w stanie lepiej radzić sobie z wyzwaniami pracy w hospicjum, co przekłada się na lepszą jakość opieki oraz większą satysfakcję zawodową.

Zdrowie psychiczne Polaków jest zagrożone, a bez odpowiednich interwencji, takich jak poprawa dostępu do opieki psychologicznej i wprowadzenie programów profilaktycznych, sytuacja może się pogarszać. Konieczne są działania na poziomie systemowym, aby zapewnić wsparcie i poprawić odporność psychiczną społeczeństwa.P

 

Bibliografia i polecane źródła:

  • Amenta, M. (1984). Stress in hospice nurses: A study of stressors and stress-reduction techniques. Hospice Journal, 1(3), 193-211.
  • Bober, T., & Regehr, C. (2006). Strategies for reducing secondary or vicarious trauma: Do they work?. Brief Treatment and Crisis Intervention, 6(1), 1-9.
  • Dunn, K. S., Otten, C., & Stephens, E. (2005). Nursing experience and the care of dying patients. Oncology Nursing Forum, 32(1), 97-104.
  • Figley, C. R. (2002). Compassion fatigue: Psychotherapists' chronic lack of self-care. Journal of Clinical Psychology, 58(11), 1433-1441.
  • Kearney, M. K., Weininger, R. B., Vachon, M. L., Harrison, R. L., & Mount, B. M. (2009). Self-care of physicians caring for patients at the end of life: "Being connected... a key to my survival". JAMA, 301(11), 1155-1164.
  • Meier, D. E., Back, A. L., & Morrison, R. S. (2001). The inner life of physicians and care of the seriously ill. Journal of the American Medical Association, 286(23), 3007-3014.
  • Rushton, C. H., & Kurtz, M. (2015). Moral distress and resilience in hospice and palliative care. Journal of Palliative Medicine, 18(8), 662-664. Wicks, R. J. (2008). The resilient clinician. Oxford University Press.
© ℗ Wszelkie prawa zastrzeżone